Mit o wspaniałomyślności

Wracała do domu, jak zwykle przykładając kawałek chusteczki do rozwalonego nosa. Nad blokowiskiem zaczynało świtać. Jeżeli kiedykolwiek myślała, żeby zostawić ten świat i wyjechać, na pewno było to jeszcze zanim pojawiła się Colleen.

- Kurwa – spojrzała pod nogi. Chodnik – jak długi i szeroki – usłany był tym, w co na pewno nie chciałaby wdepnąć o 4 nad ranem. Uniosła głowę wyżej, tak żeby nie patrzeć na swoje buty, które będzie musiała zostawić przed drzwiami. I gdy rozglądała się po osiedlowym pseudoparku, jej uwagę zwróciła starsza pani. Nie taka zwyczajna starsza pani. Starsza pani zupełnie niepodobna do tych tutejszych. Wystrojona w błękitny żakiet i spódnicę z tej samej kolekcji. Miotająca się niedaleko starej, zarośniętej piaskownicy, w której koty zrobiły sobie kuwetę. Widać – zagubiona. A na jej szyi coś, co zdecydowało o tym, że...

- Pani się zgubiła? – spytała Audrey, usiłując wyglądać normalnie. Starsza pani omiotła ją zdezorientowanym spojrzeniem wariata, nie zwracając nawet uwagi na chusteczkę, którą Audrey nieustannie dociskała do nosa.

- Mon nom est Bérénice.

- Kurwa, co jest? – warknęła do siebie, czując jak przesiąknięta chusteczka zaczyna ronić pojedyncze krople – Ma pani chusteczki?

- Avez-vous besoin d'un médecin?

- Inaczej. Idzie pani ze mną.

- Qu'est-ce?

- Chodź kobieto. Dasz mi się wykrwawić na tej obrzydliwej polance?

- Avec vos mouches sanguins du nez.

- Pani ma buty na obcasie. Bogata pani... Szybciej proszę, bo powiedzą, że porwałam jakąś nadzianą Francuzkę, która lata po blokowisku z tabliczką na szyi.

***

- Usiądzie sobie pani w kuchni. Tam – wskazała palcem, puszczając przedramię staruszki. Ta posłusznie podążyła we wskazanym kierunku.

Audrey wbiegła do łazienki. Całą twarz miała w zaschniętej krwi... a ta wciąż nie przestawała płynąć. Lodowata woda przyniosła chwilową ulgę. Kobieta stała nad umywalką, zanurzając twarz w zimnej cieczy. Dotąd przejrzysta, zaczynała różowieć, spowita wstążkami krwi. Oddałaby wiele, żeby przestać w ten sposób cały przyszły dzień. Oddałaby wiele, tylko nie spokojny sen córki, na który czyhała nieznajoma Francuzka, wojująca w kuchni, do której przed chwilą weszła. Audrey nie namyślając się długo, wystrzeliła z łazienki.

- Pani zwariowała?!

- Je suis désolé.

- mamo? Co to za babcia? – z pokoju wychyliła się malutka główka Colleen.

- To... – zaczęła Audrey, gdy ‘babcia’ podniosła okrzyk zachwytu nad dzieckiem. Ponadto rzuciła karton mleka, który dotychczas dzierżyła w dłoni i ruszyła w podskokach przez korytarz.

- Oui! Quelle belle fille! Est-ce votre fille?

- Oui, oui – warknęła kobieta, zastępując drogę żywiołowej babci – Colleen idź spać.

- Ale co to za babcia?

- Idź! Spać. Zamknij drzwi i idź spać!

***

Spoglądała od dłuższego czasu jak starsza pani wierci się w jej łóżku. To był szczyt nieodpowiedzialności sprowadzać do domu nieznajomą kobietę, która nawet nie zna języka.

Obróciła w palcach plastikową plakietkę, którą Bérénice tuż przed snem zdjęła z szyi. Bérénice Benoit. Chora na Alzheimera Francuzka wysłana do okręgu Queens. Dokładnie... 102 ulica. Skąd ta kobieta wzięła się 7 ulic dalej od swojego powołania? Czemu na tym zapchlonym osiedlu, gdzie mogła być pobita, jeśli nawet nie zabita za koraliki, połyskujące żywym srebrem z jej francuskiej szyi.

- i co ja mam z tobą zrobić kobieto? Wypuścić cię samej nie wypuszczę. Zaprowadzić, sama nie zaprowadzę. Będziesz musiała poczekać kilka dni...